Isaías
50:1 Así di o Señor: Onde está a carta de divorcio da túa nai?
a quen deixei? ou cal dos meus acredores é a quen vendín
ti? Velaquí, polas vosas iniquidades vendédesvos a vós mesmos e polas vosas
as transgresións é a túa nai.
50:2 Por que, cando vin, non había ninguén? cando chamei, non había ningún
responder? ¿Está a miña man acurtada, que non pode redimir? ou teño eu
sen poder para entregar? velaquí, coa miña reprimenda seco o mar, fago o
ríos un deserto: os seus peixes fedor, porque non hai auga, e
morre de sede.
50:3 Eu vestir os ceos de negruras, e fágolle cilicio
cubrindo.
50:4 O Señor Deus deume a lingua dos sabios, para que eu o coñeza
como dicirlle unha palabra a tempo ao que está canso: esperta a mañá
pola mañá, esperta o meu oído para escoitar como o sabio.
50:5 O Señor Deus abriume o meu oído, e eu tampouco fun rebelde
volveuse atrás.
50:6 Deille as costas aos feredores, e as meixelas aos que arrancaban
o cabelo: non ocultei a miña cara da vergoña e do cuspir.
50:7 Porque o Señor Deus axudarame; por iso non me confundiré:
por iso puxen o meu rostro coma un pedernal, e sei que non o farei
avergoñarse.
50:8 Próximo está o que me xustifica; quen vai loitar comigo? deixámonos de pé
xuntos: quen é o meu adversario? que se achegue a min.
50:9 Velaquí, o Señor Deus axudarame; quen é o que me condenará? velaí,
todos envellecerán coma un vestido; a polilla comeraas.
50:10 Quen de vós teme ao Señor, que obedece á súa voz
servo, que anda nas tebras e non ten luz? que confíe
o nome de Xehová, e permanece no seu Deus.
50:11 Velaquí, todos os que acendedes o lume, os que vos rodeades
faíscas: anda á luz do teu lume e nas faíscas que tes
acendeu. Isto terás da miña man; deitaredes con tristeza.