Isaías 50:1 Así di o Señor: Onde está a carta de divorcio da túa nai? a quen deixei? ou cal dos meus acredores é a quen vendín ti? Velaquí, polas vosas iniquidades vendédesvos a vós mesmos e polas vosas as transgresións é a túa nai. 50:2 Por que, cando vin, non había ninguén? cando chamei, non había ningún responder? ¿Está a miña man acurtada, que non pode redimir? ou teño eu sen poder para entregar? velaquí, coa miña reprimenda seco o mar, fago o ríos un deserto: os seus peixes fedor, porque non hai auga, e morre de sede. 50:3 Eu vestir os ceos de negruras, e fágolle cilicio cubrindo. 50:4 O Señor Deus deume a lingua dos sabios, para que eu o coñeza como dicirlle unha palabra a tempo ao que está canso: esperta a mañá pola mañá, esperta o meu oído para escoitar como o sabio. 50:5 O Señor Deus abriume o meu oído, e eu tampouco fun rebelde volveuse atrás. 50:6 Deille as costas aos feredores, e as meixelas aos que arrancaban o cabelo: non ocultei a miña cara da vergoña e do cuspir. 50:7 Porque o Señor Deus axudarame; por iso non me confundiré: por iso puxen o meu rostro coma un pedernal, e sei que non o farei avergoñarse. 50:8 Próximo está o que me xustifica; quen vai loitar comigo? deixámonos de pé xuntos: quen é o meu adversario? que se achegue a min. 50:9 Velaquí, o Señor Deus axudarame; quen é o que me condenará? velaí, todos envellecerán coma un vestido; a polilla comeraas. 50:10 Quen de vós teme ao Señor, que obedece á súa voz servo, que anda nas tebras e non ten luz? que confíe o nome de Xehová, e permanece no seu Deus. 50:11 Velaquí, todos os que acendedes o lume, os que vos rodeades faíscas: anda á luz do teu lume e nas faíscas que tes acendeu. Isto terás da miña man; deitaredes con tristeza.