Habacuc 2:1 Estarei á miña garda, poñerei sobre a torre e vixiarei mira o que me dirá, e que responderei cando estea reprobado. 2:2 E respondeume o Señor e díxome: Escribe a visión e explícaa sobre mesas, para que corra quen o le. 2:3 Porque a visión aínda é para un tempo sinalado, pero ao final será fala, e non minte: aínda que tarde, agarda por ela; porque seguramente será veña, non tardará. 2:4 Velaquí, a súa alma que se enaltece non é recta nel, senón o xusto vivirá pola súa fe. 2:5 Si tamén, porque transgrede co viño, tampouco é un home orgulloso garda na casa, quen amplía o seu desexo como o inferno, e é como a morte, e non pode estar satisfeito, senón que reúne a el todas as nacións e amontona a el todas as persoas: 2:6 Todos estes non farán unha parábola contra el e unha burla proverbio contra el e di: Ai do que aumenta o que é non o seu! canto tempo? e ao que se carga de barro groso! 2:7 Non se levantarán de súpeto os que te morden, e espertarán molestaráche e serás para eles botín? 2:8 Porque saqueaches moitas nacións, todo o resto do pobo estragarache; por mor do sangue dos homes, e pola violencia do terra, da cidade e de todos os que nela habitan. 2:9 Ai do que cobiza unha mala cobiza para a súa casa, para que poida pon o seu niño no alto, para que sexa librado do poder do mal! 2:10 Consultaches a vergoña da túa casa, exterminando a moita xente, e pecaches contra a túa alma. 2:11 Porque a pedra gritará do muro, e a viga da madeira responderao. 2:12 Ai do que constrúe unha cidade con sangue e establece unha cidade iniquidade! 2:13 Velaquí, non é do Señor dos exércitos o que traballará o pobo o mesmo lume, e o pobo cansarase por moi vaidade? 2:14 Porque a terra será chea do coñecemento da gloria do Señor, como as augas cobren o mar. 2:15 Ai do que dá de beber ao seu veciño, que lle bota a túa botella el, e borracho tamén, para que o veas desnudez! 2:16 Estás cheo de vergoña por gloria: bebe tamén ti e deixa o teu o prepucio quede descuberto: a copa da dereita do Señor volverase a ti, e vergoña vergoña será sobre a túa gloria. 2:17 Porque a violencia do Líbano cubrirache e o botín das bestas, que lles daba medo, polo sangue dos homes e pola violencia dos a terra, da cidade e de todos os que nela habitan. 2:18 Que lle serve á imaxe esculpida que o fixo esculpir? a imaxe fundida, e un mestre de mentiras, que o creador da súa obra confía nel para facer ídolos mudos? 2:19 Ai do que lle di á madeira: Esperta! á pedra muda, Levántate, el vai ensinar! Velaquí, está cuberto de ouro e prata, e hai sen alento no medio. 2:20 Pero o Señor está no seu santo templo: cale toda a terra ante el.