Habacuc
2:1 Estarei á miña garda, poñerei sobre a torre e vixiarei
mira o que me dirá, e que responderei cando estea
reprobado.
2:2 E respondeume o Señor e díxome: Escribe a visión e explícaa
sobre mesas, para que corra quen o le.
2:3 Porque a visión aínda é para un tempo sinalado, pero ao final será
fala, e non minte: aínda que tarde, agarda por ela; porque seguramente será
veña, non tardará.
2:4 Velaquí, a súa alma que se enaltece non é recta nel, senón o xusto
vivirá pola súa fe.
2:5 Si tamén, porque transgrede co viño, tampouco é un home orgulloso
garda na casa, quen amplía o seu desexo como o inferno, e é como a morte, e
non pode estar satisfeito, senón que reúne a el todas as nacións e amontona
a el todas as persoas:
2:6 Todos estes non farán unha parábola contra el e unha burla
proverbio contra el e di: Ai do que aumenta o que é
non o seu! canto tempo? e ao que se carga de barro groso!
2:7 Non se levantarán de súpeto os que te morden, e espertarán
molestaráche e serás para eles botín?
2:8 Porque saqueaches moitas nacións, todo o resto do pobo
estragarache; por mor do sangue dos homes, e pola violencia do
terra, da cidade e de todos os que nela habitan.
2:9 Ai do que cobiza unha mala cobiza para a súa casa, para que poida
pon o seu niño no alto, para que sexa librado do poder do mal!
2:10 Consultaches a vergoña da túa casa, exterminando a moita xente, e
pecaches contra a túa alma.
2:11 Porque a pedra gritará do muro, e a viga da madeira
responderao.
2:12 Ai do que constrúe unha cidade con sangue e establece unha cidade
iniquidade!
2:13 Velaquí, non é do Señor dos exércitos o que traballará o pobo
o mesmo lume, e o pobo cansarase por moi vaidade?
2:14 Porque a terra será chea do coñecemento da gloria do
Señor, como as augas cobren o mar.
2:15 Ai do que dá de beber ao seu veciño, que lle bota a túa botella
el, e borracho tamén, para que o veas
desnudez!
2:16 Estás cheo de vergoña por gloria: bebe tamén ti e deixa o teu
o prepucio quede descuberto: a copa da dereita do Señor volverase
a ti, e vergoña vergoña será sobre a túa gloria.
2:17 Porque a violencia do Líbano cubrirache e o botín das bestas,
que lles daba medo, polo sangue dos homes e pola violencia dos
a terra, da cidade e de todos os que nela habitan.
2:18 Que lle serve á imaxe esculpida que o fixo esculpir?
a imaxe fundida, e un mestre de mentiras, que o creador da súa obra
confía nel para facer ídolos mudos?
2:19 Ai do que lle di á madeira: Esperta! á pedra muda, Levántate, el
vai ensinar! Velaquí, está cuberto de ouro e prata, e hai
sen alento no medio.
2:20 Pero o Señor está no seu santo templo: cale toda a terra
ante el.