Eclesiastés
12:1 Lémbrate agora do teu Creador nos días da túa mocidade, mentres os días malos
non veñas, nin se acheguen os anos, cando digas: Non teño
pracer neles;
12:2 Mentres o sol, nin a luz, nin a lúa, nin as estrelas, non se escurecen,
nin as nubes volven despois da choiva:
12:3 O día en que tremerán os gardas da casa e os fortes
os homes inclinaranse, e os moedores cesarán porque son poucos,
e os que miran polas fiestras escurecen,
12:4 E as portas pecharanse nas rúas, cando o son do
o moído é baixo, e levantarase á voz do paxaro e todo
as fillas da música serán baixas;
12:5 Tamén cando teñan medo do que é alto, e medos haberá
no camiño, e florecerá a améndoa e o saltón
será unha carga, e o desexo decaerá, porque o home vai ata o seu anhelo
casa, e os chorados andan polas rúas:
12:6 Ou se soltará o cordón de prata, romperase a cunca de ouro,
romper o xerro na fonte, ou romper a roda na cisterna.
12:7 Entón o po volverá á terra como era, e o espírito volverá
volve a Deus que a deu.
12:8 Vaidade das vaidades, di o predicador; todo é vaidade.
12:9 E ademais, porque o predicador era sabio, aínda ensinaba á xente
coñecemento; si, fixo boa atención, buscou e puxo en orde a moitos
refráns.
12:10 O predicador buscou descubrir palabras aceptables: e o que era
escrito era recto, mesmo palabras de verdade.
12:11 As palabras dos sabios son como aguijones e como cravos pechados polos mestres
de asembleas, que se dan dun só pastor.
12:12 E ademais, por estes, meu fillo, advírtete: de facer alí moitos libros
non ten fin; e moito estudo é un cansazo da carne.
12:13 Escoitemos a conclusión de todo o asunto: Teme a Deus e garda o seu
mandamentos: pois este é todo o deber do home.
12:14 Porque Deus traerá a xuízo toda obra, con toda cousa secreta,
se é bo ou se é malo.