Eclesiastés 12:1 Lémbrate agora do teu Creador nos días da túa mocidade, mentres os días malos non veñas, nin se acheguen os anos, cando digas: Non teño pracer neles; 12:2 Mentres o sol, nin a luz, nin a lúa, nin as estrelas, non se escurecen, nin as nubes volven despois da choiva: 12:3 O día en que tremerán os gardas da casa e os fortes os homes inclinaranse, e os moedores cesarán porque son poucos, e os que miran polas fiestras escurecen, 12:4 E as portas pecharanse nas rúas, cando o son do o moído é baixo, e levantarase á voz do paxaro e todo as fillas da música serán baixas; 12:5 Tamén cando teñan medo do que é alto, e medos haberá no camiño, e florecerá a améndoa e o saltón será unha carga, e o desexo decaerá, porque o home vai ata o seu anhelo casa, e os chorados andan polas rúas: 12:6 Ou se soltará o cordón de prata, romperase a cunca de ouro, romper o xerro na fonte, ou romper a roda na cisterna. 12:7 Entón o po volverá á terra como era, e o espírito volverá volve a Deus que a deu. 12:8 Vaidade das vaidades, di o predicador; todo é vaidade. 12:9 E ademais, porque o predicador era sabio, aínda ensinaba á xente coñecemento; si, fixo boa atención, buscou e puxo en orde a moitos refráns. 12:10 O predicador buscou descubrir palabras aceptables: e o que era escrito era recto, mesmo palabras de verdade. 12:11 As palabras dos sabios son como aguijones e como cravos pechados polos mestres de asembleas, que se dan dun só pastor. 12:12 E ademais, por estes, meu fillo, advírtete: de facer alí moitos libros non ten fin; e moito estudo é un cansazo da carne. 12:13 Escoitemos a conclusión de todo o asunto: Teme a Deus e garda o seu mandamentos: pois este é todo o deber do home. 12:14 Porque Deus traerá a xuízo toda obra, con toda cousa secreta, se é bo ou se é malo.