Eclesiastés
1:1 As palabras do Predicador, fillo de David, rei en Xerusalén.
1:2 Vaidade de vaidades, di o Predicador, vaidade de vaidades; todo é
vaidade.
1:3 Que proveito ten un home de todo o seu traballo que fai baixo o sol?
1:4 Pasa unha xeración e vén outra xeración, pero o
a terra permanece para sempre.
1:5 Tamén sae o sol e ponse o sol, e corre ao seu lugar
onde xurdiu.
1:6 O vento vai cara ao sur e xira cara ao norte; iso
xira continuamente, e o vento volve de novo segundo
os seus circuítos.
1:7 Todos os ríos desembocan no mar; con todo o mar non está cheo; ata o lugar
de onde veñen os ríos, aló volven outra vez.
1:8 Todas as cousas están cheas de traballo; o home non pode pronuncialo: o ollo non é
satisfeito de ver, nin o oído cheo de oír.
1:9 O que foi, é o que será; e o que é
feito é o que se fará: e non hai nada novo baixo o
sol.
1:10 ¿Hai algo do que se poida dicir: Mira, isto é novo? ten
foi xa de vello, que estaba antes de nós.
1:11 Non hai lembranza das cousas anteriores; tampouco haberá
lembranza das cousas que están por vir coas que virán despois.
1:12 Eu, o Predicador, era rei de Israel en Xerusalén.
1:13 E entreguei o meu corazón a buscar e buscar con sabedoría sobre todos
cousas que se fan debaixo do ceo: este traballo doloroso deulle Deus
os fillos do home para exercer con ela.
1:14 Vin todas as obras que se fan baixo o sol; e, velaquí, todos
é vaidade e vexación do espírito.
1:15 O que está torto non se pode endereitar, e o que falta
non se pode numerar.
1:16 Eu falei co meu propio corazón, dicindo: Velaquí, cheguei a un gran estado.
e obtiveron máis sabedoría que todos os que estiveron antes que min
Xerusalén: si, o meu corazón tiña unha gran experiencia de sabedoría e coñecemento.
1:17 E entreguei o meu corazón a coñecer a sabedoría, a coñecer a loucura e a insensatez: I
percibiu que isto tamén é unha vexación do espírito.
1:18 Porque en moita sabedoría hai moita dor, e o que aumenta o coñecemento
aumenta a tristeza.