Eclesiastés 1:1 As palabras do Predicador, fillo de David, rei en Xerusalén. 1:2 Vaidade de vaidades, di o Predicador, vaidade de vaidades; todo é vaidade. 1:3 Que proveito ten un home de todo o seu traballo que fai baixo o sol? 1:4 Pasa unha xeración e vén outra xeración, pero o a terra permanece para sempre. 1:5 Tamén sae o sol e ponse o sol, e corre ao seu lugar onde xurdiu. 1:6 O vento vai cara ao sur e xira cara ao norte; iso xira continuamente, e o vento volve de novo segundo os seus circuítos. 1:7 Todos os ríos desembocan no mar; con todo o mar non está cheo; ata o lugar de onde veñen os ríos, aló volven outra vez. 1:8 Todas as cousas están cheas de traballo; o home non pode pronuncialo: o ollo non é satisfeito de ver, nin o oído cheo de oír. 1:9 O que foi, é o que será; e o que é feito é o que se fará: e non hai nada novo baixo o sol. 1:10 ¿Hai algo do que se poida dicir: Mira, isto é novo? ten foi xa de vello, que estaba antes de nós. 1:11 Non hai lembranza das cousas anteriores; tampouco haberá lembranza das cousas que están por vir coas que virán despois. 1:12 Eu, o Predicador, era rei de Israel en Xerusalén. 1:13 E entreguei o meu corazón a buscar e buscar con sabedoría sobre todos cousas que se fan debaixo do ceo: este traballo doloroso deulle Deus os fillos do home para exercer con ela. 1:14 Vin todas as obras que se fan baixo o sol; e, velaquí, todos é vaidade e vexación do espírito. 1:15 O que está torto non se pode endereitar, e o que falta non se pode numerar. 1:16 Eu falei co meu propio corazón, dicindo: Velaquí, cheguei a un gran estado. e obtiveron máis sabedoría que todos os que estiveron antes que min Xerusalén: si, o meu corazón tiña unha gran experiencia de sabedoría e coñecemento. 1:17 E entreguei o meu corazón a coñecer a sabedoría, a coñecer a loucura e a insensatez: I percibiu que isto tamén é unha vexación do espírito. 1:18 Porque en moita sabedoría hai moita dor, e o que aumenta o coñecemento aumenta a tristeza.