2 Corintios
6:1 Nós, pois, como traballadores xunto con el, tamén vos rogamos que recibades
non a graza de Deus en balde.
6:2 (Porque el di: Oínte nun tempo aceptado e no día de
a salvación socorroche: velaquí, agora é o tempo aceptado;
velaquí, agora é o día da salvación.)
6:3 Sen ofender en nada, para que o ministerio non sexa culpable:
6:4 Pero en todas as cousas aprobando a nós mesmos como ministros de Deus, en moito
paciencia, nas aflicións, nas necesidades, nas angustias,
6:5 En golpes, en prisións, en tumultos, en traballos, en vixilias, en
xaxúns;
6:6 Pola pureza, polo coñecemento, pola longa paciencia, pola bondade, polo Santo
Pantasma, por amor non finxido,
6:7 Pola palabra da verdade, polo poder de Deus, pola armadura de
xustiza á dereita e á esquerda,
6:8 Por honra e deshonra, por malas noticias e boas noticias: como enganadores,
e aínda así certo;
6:9 Como descoñecido, e aínda ben coñecido; como morrendo, e velaquí, vivimos; como
castigado, e non morto;
6:10 Como triste, pero sempre gozoso; como pobres, pero facendo ricos a moitos; como
non tendo nada, e aínda posuíndo todas as cousas.
6:11 Ó corintios, a nosa boca está aberta para vós, o noso corazón está engrandecido.
6:12 Non estádes esforzados en nós, pero vós estades limitados nas vosas propias entrañas.
6:13 Agora ben, para compensar por iso (falo como aos meus fillos), estade
tamén ampliado.
6:14 Non sexades unidos de forma desigual cos incrédulos: para que comunión
¿A xustiza ten a iniquidade? e que comuñón ten luz
coa escuridade?
6:15 E que concordia ten Cristo con Belial? ou que parte ten iso
cre cun infiel?
6:16 E que acordo ten o templo de Deus cos ídolos? pois vós sodes
templo do Deus vivo; como Deus dixo: habitarei neles, e
andar neles; e eu serei o seu Deus, e eles serán o meu pobo.
6:17 Por iso, saíde de entre eles, e separadevos, di o Señor,
e non toques o impuro; e eu te recibirei,
6:18 E será para vós un pai, e seredes os meus fillos e fillas.
di o Señor Todopoderoso.