2 Corintios 6:1 Nós, pois, como traballadores xunto con el, tamén vos rogamos que recibades non a graza de Deus en balde. 6:2 (Porque el di: Oínte nun tempo aceptado e no día de a salvación socorroche: velaquí, agora é o tempo aceptado; velaquí, agora é o día da salvación.) 6:3 Sen ofender en nada, para que o ministerio non sexa culpable: 6:4 Pero en todas as cousas aprobando a nós mesmos como ministros de Deus, en moito paciencia, nas aflicións, nas necesidades, nas angustias, 6:5 En golpes, en prisións, en tumultos, en traballos, en vixilias, en xaxúns; 6:6 Pola pureza, polo coñecemento, pola longa paciencia, pola bondade, polo Santo Pantasma, por amor non finxido, 6:7 Pola palabra da verdade, polo poder de Deus, pola armadura de xustiza á dereita e á esquerda, 6:8 Por honra e deshonra, por malas noticias e boas noticias: como enganadores, e aínda así certo; 6:9 Como descoñecido, e aínda ben coñecido; como morrendo, e velaquí, vivimos; como castigado, e non morto; 6:10 Como triste, pero sempre gozoso; como pobres, pero facendo ricos a moitos; como non tendo nada, e aínda posuíndo todas as cousas. 6:11 Ó corintios, a nosa boca está aberta para vós, o noso corazón está engrandecido. 6:12 Non estádes esforzados en nós, pero vós estades limitados nas vosas propias entrañas. 6:13 Agora ben, para compensar por iso (falo como aos meus fillos), estade tamén ampliado. 6:14 Non sexades unidos de forma desigual cos incrédulos: para que comunión ¿A xustiza ten a iniquidade? e que comuñón ten luz coa escuridade? 6:15 E que concordia ten Cristo con Belial? ou que parte ten iso cre cun infiel? 6:16 E que acordo ten o templo de Deus cos ídolos? pois vós sodes templo do Deus vivo; como Deus dixo: habitarei neles, e andar neles; e eu serei o seu Deus, e eles serán o meu pobo. 6:17 Por iso, saíde de entre eles, e separadevos, di o Señor, e non toques o impuro; e eu te recibirei, 6:18 E será para vós un pai, e seredes os meus fillos e fillas. di o Señor Todopoderoso.