Ecclesiastes
11: 1 Tilg d’ aran air na h-uisgeachan: oir gheibh thu e às deidh mòran làithean.
11: 2 Thoir cuibhreann do sheachdnar, agus cuideachd do ochd; oir cha'n aithne dhuit ciod
bithidh olc air an talamh.
11: 3 Ma tha na sgòthan làn uisge, falamh iad iad fhèin air an talamh: agus
ma thuiteas a' chraobh mu dheas, no mu thuath, anns an àite
far an tuit an craobh, bithidh e.
11:4 An tì a choimheadas a’ ghaoth, cha chuir e sìol; agus an ti aig am bheil suim do
cha bhuain neoil.
11: 5 Mar nach eil fios agad dè an dòigh anns a bheil an spiorad, no ciamar a tha na cnàmhan a 'dèanamh
fàs ann am broinn na h-ainnir a ta torrach : eadhon mar sin cha'n aithne dhuit
oibre Dhe a tha deanamh nan uile.
11: 6 Sa mhadainn cuir do shliochd, agus san fheasgar na cùm do làmh air ais:
oir cha'n 'eil fhios agad an soirbhich, aon chuid so no siud, no
am bi iad araon maith.
11: 7 Gu fìrinneach tha an solas milis, agus tha e na rud tlachdmhor dha na sùilean
feuch a' ghrian :
11: 8 Ach ma tha duine beò mòran bhliadhnaichean, agus a 'dèanamh gàirdeachas annta uile; gidheadh leig leis
cuimhnich làithean an dorchadais; oir bithidh iad lionmhor. Na h-uile a thig
tha dìomhanas.
11: 9 Dèan gàirdeachas, a dhuine òg, nad òige; agus deanadh do chridhe subhach thu anns an
làithean t' òige, agus gluais ann an slighibh do chridhe, agus ann an sealladh
do d' shùilibh : ach biodh fios agad gur ann air son nan nithe sin uile a bheir Dia
chum breitheanais thu.
11: 10 Mar sin cuir air falbh bròn bho do chridhe, agus cuir olc air falbh bhuat
fheoil : oir is dìomhanas leanabachd agus òige.