Ecclesiastes 11: 1 Tilg d’ aran air na h-uisgeachan: oir gheibh thu e às deidh mòran làithean. 11: 2 Thoir cuibhreann do sheachdnar, agus cuideachd do ochd; oir cha'n aithne dhuit ciod bithidh olc air an talamh. 11: 3 Ma tha na sgòthan làn uisge, falamh iad iad fhèin air an talamh: agus ma thuiteas a' chraobh mu dheas, no mu thuath, anns an àite far an tuit an craobh, bithidh e. 11:4 An tì a choimheadas a’ ghaoth, cha chuir e sìol; agus an ti aig am bheil suim do cha bhuain neoil. 11: 5 Mar nach eil fios agad dè an dòigh anns a bheil an spiorad, no ciamar a tha na cnàmhan a 'dèanamh fàs ann am broinn na h-ainnir a ta torrach : eadhon mar sin cha'n aithne dhuit oibre Dhe a tha deanamh nan uile. 11: 6 Sa mhadainn cuir do shliochd, agus san fheasgar na cùm do làmh air ais: oir cha'n 'eil fhios agad an soirbhich, aon chuid so no siud, no am bi iad araon maith. 11: 7 Gu fìrinneach tha an solas milis, agus tha e na rud tlachdmhor dha na sùilean feuch a' ghrian : 11: 8 Ach ma tha duine beò mòran bhliadhnaichean, agus a 'dèanamh gàirdeachas annta uile; gidheadh leig leis cuimhnich làithean an dorchadais; oir bithidh iad lionmhor. Na h-uile a thig tha dìomhanas. 11: 9 Dèan gàirdeachas, a dhuine òg, nad òige; agus deanadh do chridhe subhach thu anns an làithean t' òige, agus gluais ann an slighibh do chridhe, agus ann an sealladh do d' shùilibh : ach biodh fios agad gur ann air son nan nithe sin uile a bheir Dia chum breitheanais thu. 11: 10 Mar sin cuir air falbh bròn bho do chridhe, agus cuir olc air falbh bhuat fheoil : oir is dìomhanas leanabachd agus òige.