Psalmen
137: 1 By de rivieren fan Babel, dêr sieten wy, ja, wy skriemden, doe't wy
ûnthâlde Sion.
137:2 Wy hingje ús harpen op 'e wylgen yn' e midden derfan.
137:3 Hwent dêr easkeen hja, dy't ús finzen fierden, in liet fan ús; en
dy't ús fergriemden, easke fan ús wille, sizzende: Sjong ús ien fan 'e
lieten fan Sion.
137:4 Hoe sille wy it liet fan 'e Heare sjonge yn in frjemd lân?
137:5 As ik dy ferjit, o Jeruzalem, lit myn rjochterhân har list ferjitte.
137:6 As ik dy net tink, lit myn tonge oan it dak fan myn mûle kleven;
as ik Jeruzalem net leaver boppe myn grutste freugde.
137:7 Tink, o Heare, oan 'e bern fan Edom op 'e dei fan Jeruzalem; WSO
sei: Rasp it, ras it, oant it fûnemint derfan.
137:8 O dochter fan Babel, dy't ferneatige wurde sil; lokkich sil er wêze, dat
beleannet dy lyk asto ús tsjinne hast.
137:9 Lokkich scil er wêze, dy't jins lytsen nimt en slacht tsjin 'e
stiennen.