Psalmen 137: 1 By de rivieren fan Babel, dêr sieten wy, ja, wy skriemden, doe't wy ûnthâlde Sion. 137:2 Wy hingje ús harpen op 'e wylgen yn' e midden derfan. 137:3 Hwent dêr easkeen hja, dy't ús finzen fierden, in liet fan ús; en dy't ús fergriemden, easke fan ús wille, sizzende: Sjong ús ien fan 'e lieten fan Sion. 137:4 Hoe sille wy it liet fan 'e Heare sjonge yn in frjemd lân? 137:5 As ik dy ferjit, o Jeruzalem, lit myn rjochterhân har list ferjitte. 137:6 As ik dy net tink, lit myn tonge oan it dak fan myn mûle kleven; as ik Jeruzalem net leaver boppe myn grutste freugde. 137:7 Tink, o Heare, oan 'e bern fan Edom op 'e dei fan Jeruzalem; WSO sei: Rasp it, ras it, oant it fûnemint derfan. 137:8 O dochter fan Babel, dy't ferneatige wurde sil; lokkich sil er wêze, dat beleannet dy lyk asto ús tsjinne hast. 137:9 Lokkich scil er wêze, dy't jins lytsen nimt en slacht tsjin 'e stiennen.