Exodus 11:1 En de Heare sei tsjin Mozes: Dochs sil Ik noch ien pleach bringe Farao en oer Egypte; efternei lit er dy hjirwei gean: as er scil dy gean litte, hy scil dy wis alhiel útsmite. 11:2 Sprek no foar de earen fan it folk, en lit elk fan syn liene buorfrou, en alle frou fen hjar neiste, sulveren sieraden en juwielen fan goud. 11:3 En de Heare joech it folk genede yn 'e eagen fan 'e Egyptners. Boppedat wie de man Mozes tige grut yn it lân fan Egypte, yn 'e eagen fen Farao's tsjinstfeinten, en foar de eagen fen it folk. 11:4 En Mozes sei: Sà seit de Heare: Om middernacht scil Ik útgean midden yn Egypte: 11:5 En al de earstberne yn it lân fan Egypte sille stjerre, fan 'e earste berne út Farao dy't op syn troan sit, oant de earstberne fan de faam dy't efter de mûne is; en al de earstberne fen bisten. 11:6 En d'r scil in grutte gjalp wêze yn it hiele lân fan Egypte, lykas d'r wie gjinien sa'n, en it scil ek net mear wêze. 11:7 Mar tsjin ien fen 'e bern fen Israël scil gjin hûn syn eigen tonge, tsjin minske as beest, dat jimme witte meije hoe't de Heare docht meitsje in ferskil tusken de Egyptners en Israel. 11:8 En al dizze jins tsjinstfeinten scille ta my delkomme en bûge harsels ta my ta, sizzende: Gean út, en al it folk dat folget dy: en dêrnei sil ik útgean. En hy gyng út fan Farao yn in grutte lilkens. 11:9 En de Heare sei tsjin Mozes: Farao scil net nei dy harkje; dat myn wûnders meie formannichfâldigje yn it lân Egypte. 11:10 En Mozes en Aäron diene al dizze wûnders foar it oantlit fan Farao: en de Heare ferhurde Farao's hert, dat er de bern net litte soe Israel gean út syn lân.