Exodus
11:1 En de Heare sei tsjin Mozes: Dochs sil Ik noch ien pleach bringe
Farao en oer Egypte; efternei lit er dy hjirwei gean: as er
scil dy gean litte, hy scil dy wis alhiel útsmite.
11:2 Sprek no foar de earen fan it folk, en lit elk fan syn liene
buorfrou, en alle frou fen hjar neiste, sulveren sieraden en
juwielen fan goud.
11:3 En de Heare joech it folk genede yn 'e eagen fan 'e Egyptners.
Boppedat wie de man Mozes tige grut yn it lân fan Egypte, yn 'e eagen
fen Farao's tsjinstfeinten, en foar de eagen fen it folk.
11:4 En Mozes sei: Sà seit de Heare: Om middernacht scil Ik útgean
midden yn Egypte:
11:5 En al de earstberne yn it lân fan Egypte sille stjerre, fan 'e earste
berne út Farao dy't op syn troan sit, oant de earstberne fan
de faam dy't efter de mûne is; en al de earstberne fen
bisten.
11:6 En d'r scil in grutte gjalp wêze yn it hiele lân fan Egypte, lykas
d'r wie gjinien sa'n, en it scil ek net mear wêze.
11:7 Mar tsjin ien fen 'e bern fen Israël scil gjin hûn syn eigen
tonge, tsjin minske as beest, dat jimme witte meije hoe't de Heare docht
meitsje in ferskil tusken de Egyptners en Israel.
11:8 En al dizze jins tsjinstfeinten scille ta my delkomme en bûge
harsels ta my ta, sizzende: Gean út, en al it folk dat folget
dy: en dêrnei sil ik útgean. En hy gyng út fan Farao yn in
grutte lilkens.
11:9 En de Heare sei tsjin Mozes: Farao scil net nei dy harkje; dat
myn wûnders meie formannichfâldigje yn it lân Egypte.
11:10 En Mozes en Aäron diene al dizze wûnders foar it oantlit fan Farao: en de Heare
ferhurde Farao's hert, dat er de bern net litte soe
Israel gean út syn lân.