مزامیر
146:1 خداوند را ستایش کنید. ای جان من خداوند را ستایش کن.
146:2 تا زمانی که زنده هستم، خداوند را ستایش خواهم کرد و برای خدای خود ستایش خواهم کرد.
در حالی که من هر موجودی دارم
146:3 بر شاهزادگان و پسر انسان که به او هست اعتماد نکن
هیچ کمکی
146:4 نفس او بیرون میu200cآید و به زمین خود باز میu200cگردد. در همان روز او
افکار از بین می روند
146:5 خوشا به حال کسی که خدای یعقوب را به یاری دارد و امیدش به اوست
یهوه خدایش:
146:6 که آسمان و زمین و دریا و آنچه را در آن است آفرید
حقیقت را برای همیشه حفظ می کند:
146:7 که برای مظلومان داوری میu200cکند و به مردم غذا میu200cدهد
گرسنه خداوند اسیران را رها می کند:
146:8 خداوند چشمان نابینایان را میu200cگشاید و خداوند آنان را برمیu200cانگیزد.
تعظیم کرد: خداوند عادلان را دوست دارد.
146:9 خداوند غریبان را حفظ میu200cکند. او یتیمان را تسکین می دهد و
بیوه: اما راه شریر را وارونه می کند.
146:10 خداوند تا ابدالاباد، خدای تو، ای صهیون، بر همه سلطنت خواهد کرد.
نسل ها خداوند را ستایش کنید.
