Галашэньні
2:1 Як накрыў Гасподзь воблакам дачку Сіёна
гнеў і скіне з неба на зямлю красу Ізраіля,
і не ўспомніў аб падножжы сваім у дзень гневу свайго!
2:2 Гасподзь знішчыў усе селішча Якава, і не
міласэрны: ён разбурыў у гневе Сваім цьвярдыні
дачка Юды; ён скінуў іх на зямлю: ён
апаганіў каралеўства і яго князёў.
2:3 Ён знішчыў у лютым гневе сваім увесь рог Ізраіля
адцягнуў сваю правую руку ад ворага, і ён палаў супраць
Якаў, як палаючы агонь, што пажырае вакол.
2:4 Ён нацягнуў лук, як вораг; ён стаяў, як правая рука
праціўніка, і забіў усё, што было прыемна воку ў скініі
дачкі Сіёна: выліў лютасьць сваю, як агонь.
2:5 Гасподзь быў як вораг: Ён праглынуў Ізраіль, Ён праглынуў
разбурыў усе харомы ягоныя;
павялічылася ў дачкі Юды смутак і плач.
2:6 І ён гвалтоўна забраў яго скінію, як калі б яна была з
сад: ён разбурыў месцы сходаў сваіх: Гасподзь
прычынай таго, што ўрачыстыя святы і суботы былі забыты ў Сіёне, і хат
пагарджаў у гневе сваім царом і сьвятаром.
2:7 Гасподзь адкінуў ахвярнік Свой, пагардзіў сьвятыняй Сваёй,
аддала ў рукі ворага муры харомаў сваіх; яны
шумелі ў доме Гасподнім, як у урачысты дзень
свята.
2:8 Гасподзь вырашыў разбурыць сцяну дачкі Сіёна
працягнуў вяроўку, ад якой не адняў рукі сваёй
знішчаючы: таму ён зрабіў вал і сцяну для плачу; яны
марнелі разам.
2:9 Яе вароты пагрузіліся ў зямлю; ён знішчыў і зламаў яе
краты: цар яе і князі яе сярод язычнікаў; закону няма
больш; і прарокі яе не знаходзяць відзяў ад Госпада.
2:10 Старэйшыны дачкі Сіёна сядзяць на зямлі і пільнуюць
цішыня: яны пасыпалі пылам свае галовы; яны аперазаліся
сябе ў вярэту: дзевы Ерусалімскія звесілі іх
галовамі да зямлі.
2:11 Вочы мае знікаюць ад слёз, нутро маё ўстрывожанае, печань мая наліта
на зямлю, на пагібель дачкі народа майго;
таму што дзеці і немаўляты губляюць прытомнасць на вуліцах горада.
2:12 Яны кажуць сваім маці: дзе хлеб і віно? калі яны страцілі прытомнасць, як
параненых на вуліцах горада, калі іх душу вылівалі
ва ўлонне маці.
2:13 Што я магу ўзяць табе ў якасці сведкі? да чаго мне прыпадобніцца
цябе, дачка Ерусаліма? на што я зраўняюся з табою, каб я мог
суцешыць цябе, дзева, дачка Сіёна? бо вялікае парушэньне тваё
мора: хто цябе вылечыць?
2:14 Твае прарокі бачылі для цябе марныя і дурныя рэчы, і яны
не адкрыў беззаконня твайго, каб адвярнуць палон тваю; але бачылі
для цябе ілжывыя цяжары і прычыны выгнання.
2:15 Усе, хто праходзіць міма, пляскаюць табе ў далоні; яны шыпяць і ківаюць галавой
на дачку Ерусаліма, кажучы: гэта горад, які людзі называюць?
дасканаласць прыгажосці, Радасць усёй зямлі?
2:16 Усе ворагі твае адкрылі на цябе вусны;
скрыгачуць зубамі: кажуць: мы праглынулі яе;
дзень, які мы чакалі; мы знайшлі, мы гэта бачылі.
2:17 Гасподзь зрабіў тое, што Ён задумаў; ён выканаў слова сваё
тое, што ён загадаў у дні даўнія: ён кінуў і зрабіў
не міласэрны; і ён прымусіў ворага твайго цешыцца з цябе, ён
паднімі рог ворагам Тваім.
2:18 Іх сэрца ўсклікнула да Госпада: сцяна дачкі Сіёна!
слёзы цякуць ракою ўдзень і ўначы: не давай сабе спакою; хай не
спыніцца зрэнка вока твайго.
2:19 Устань, усклікні ўначы: у пачатку варты вылівай
сэрца тваё, як вада, перад абліччам Гасподнім: падымі рукі твае
Яму за душу дзяцей тваіх, якія знемагаюць ад голаду
вяршыня кожнай вуліцы.
2:20 Глядзі, Госпадзе, і паглядзі, каму Ты гэта зрабіў. Павінен
жанчыны ядуць плады іхнія, а дзеці па пядзі? павінен святар і
прарок будзе забіты ў сьвятыні Гасподняй?
2:21 Маладыя і старыя ляжаць на зямлі на вуліцах: мае нявінніцы і
юнакі мае загінулі ад мяча; ты забіў іх у дзень
гнеў твой; Ты забіў і не пашкадаваў.
2:22 Ты выклікаў жахі мае вакол, як ва ўрачысты дзень, так што ў
у дзень гневу Гасподняга ніхто не ўцёк і не застаўся: тыя, што ёсць у мяне
спавіты і выхаваны вораг мой спажыў.