Галашэньні 2:1 Як накрыў Гасподзь воблакам дачку Сіёна гнеў і скіне з неба на зямлю красу Ізраіля, і не ўспомніў аб падножжы сваім у дзень гневу свайго! 2:2 Гасподзь знішчыў усе селішча Якава, і не міласэрны: ён разбурыў у гневе Сваім цьвярдыні дачка Юды; ён скінуў іх на зямлю: ён апаганіў каралеўства і яго князёў. 2:3 Ён знішчыў у лютым гневе сваім увесь рог Ізраіля адцягнуў сваю правую руку ад ворага, і ён палаў супраць Якаў, як палаючы агонь, што пажырае вакол. 2:4 Ён нацягнуў лук, як вораг; ён стаяў, як правая рука праціўніка, і забіў усё, што было прыемна воку ў скініі дачкі Сіёна: выліў лютасьць сваю, як агонь. 2:5 Гасподзь быў як вораг: Ён праглынуў Ізраіль, Ён праглынуў разбурыў усе харомы ягоныя; павялічылася ў дачкі Юды смутак і плач. 2:6 І ён гвалтоўна забраў яго скінію, як калі б яна была з сад: ён разбурыў месцы сходаў сваіх: Гасподзь прычынай таго, што ўрачыстыя святы і суботы былі забыты ў Сіёне, і хат пагарджаў у гневе сваім царом і сьвятаром. 2:7 Гасподзь адкінуў ахвярнік Свой, пагардзіў сьвятыняй Сваёй, аддала ў рукі ворага муры харомаў сваіх; яны шумелі ў доме Гасподнім, як у урачысты дзень свята. 2:8 Гасподзь вырашыў разбурыць сцяну дачкі Сіёна працягнуў вяроўку, ад якой не адняў рукі сваёй знішчаючы: таму ён зрабіў вал і сцяну для плачу; яны марнелі разам. 2:9 Яе вароты пагрузіліся ў зямлю; ён знішчыў і зламаў яе краты: цар яе і князі яе сярод язычнікаў; закону няма больш; і прарокі яе не знаходзяць відзяў ад Госпада. 2:10 Старэйшыны дачкі Сіёна сядзяць на зямлі і пільнуюць цішыня: яны пасыпалі пылам свае галовы; яны аперазаліся сябе ў вярэту: дзевы Ерусалімскія звесілі іх галовамі да зямлі. 2:11 Вочы мае знікаюць ад слёз, нутро маё ўстрывожанае, печань мая наліта на зямлю, на пагібель дачкі народа майго; таму што дзеці і немаўляты губляюць прытомнасць на вуліцах горада. 2:12 Яны кажуць сваім маці: дзе хлеб і віно? калі яны страцілі прытомнасць, як параненых на вуліцах горада, калі іх душу вылівалі ва ўлонне маці. 2:13 Што я магу ўзяць табе ў якасці сведкі? да чаго мне прыпадобніцца цябе, дачка Ерусаліма? на што я зраўняюся з табою, каб я мог суцешыць цябе, дзева, дачка Сіёна? бо вялікае парушэньне тваё мора: хто цябе вылечыць? 2:14 Твае прарокі бачылі для цябе марныя і дурныя рэчы, і яны не адкрыў беззаконня твайго, каб адвярнуць палон тваю; але бачылі для цябе ілжывыя цяжары і прычыны выгнання. 2:15 Усе, хто праходзіць міма, пляскаюць табе ў далоні; яны шыпяць і ківаюць галавой на дачку Ерусаліма, кажучы: гэта горад, які людзі называюць? дасканаласць прыгажосці, Радасць усёй зямлі? 2:16 Усе ворагі твае адкрылі на цябе вусны; скрыгачуць зубамі: кажуць: мы праглынулі яе; дзень, які мы чакалі; мы знайшлі, мы гэта бачылі. 2:17 Гасподзь зрабіў тое, што Ён задумаў; ён выканаў слова сваё тое, што ён загадаў у дні даўнія: ён кінуў і зрабіў не міласэрны; і ён прымусіў ворага твайго цешыцца з цябе, ён паднімі рог ворагам Тваім. 2:18 Іх сэрца ўсклікнула да Госпада: сцяна дачкі Сіёна! слёзы цякуць ракою ўдзень і ўначы: не давай сабе спакою; хай не спыніцца зрэнка вока твайго. 2:19 Устань, усклікні ўначы: у пачатку варты вылівай сэрца тваё, як вада, перад абліччам Гасподнім: падымі рукі твае Яму за душу дзяцей тваіх, якія знемагаюць ад голаду вяршыня кожнай вуліцы. 2:20 Глядзі, Госпадзе, і паглядзі, каму Ты гэта зрабіў. Павінен жанчыны ядуць плады іхнія, а дзеці па пядзі? павінен святар і прарок будзе забіты ў сьвятыні Гасподняй? 2:21 Маладыя і старыя ляжаць на зямлі на вуліцах: мае нявінніцы і юнакі мае загінулі ад мяча; ты забіў іх у дзень гнеў твой; Ты забіў і не пашкадаваў. 2:22 Ты выклікаў жахі мае вакол, як ва ўрачысты дзень, так што ў у дзень гневу Гасподняга ніхто не ўцёк і не застаўся: тыя, што ёсць у мяне спавіты і выхаваны вораг мой спажыў.