Быццё
8:1 І Бог успомніў Ноя, і ўсе жывыя істоты, і ўвесь быдла
быў зь ім у каўчэгу; і напусьціў Бог вецер на зямлю, і
вады асутыя;
8:2 Таксама зачыніліся крыніцы бездані і вокны нябесныя,
і спыніўся дождж з неба;
8:3 І вада вярталася з-пад зямлі ўвесь час, і пасля
у канцы ста пяцідзесяці дзён вада спала.
8:4 І спыніўся каўчэг на сёмым месяцы, на сямнаццаты дзень месяца
месяца, на гарах Арарат.
8:5 І вада пастаянна памяншалася да дзясятага месяца: у дзесятым
месяца, у першы дзень месяца, былі вяршыні гор
бачыў.
8:6 І гэта адбылося ў канцы сарака дзён, што Ной адчыніў
акно каўчэга, якое ён зрабіў:
8:7 І ён паслаў крумкача, які хадзіў туды-сюды, аж да вады
высахлі з зямлі.
8:8 Таксама ён выпусціў ад сябе голуба, каб убачыць, ці спала вада
з паверхні зямлі;
8:9 Але голуб не знайшоў спакою для сваёй нагі, і яна вярнулася
да яго ў каўчэг, бо вада была на паверхні ўсяго
зямлю; тады ён працягнуў руку сваю, і ўзяў яе, і пацягнуў да сябе
яго ў каўчэг.
8:10 І ён прабыў яшчэ сем дзён; і зноў выпусьціў голуба
каўчэга;
8:11 І голуб увайшоў да яго ўвечары; і вось, у роце ў яе быў
аліўкавы ліст сарваў: і даведаўся Ной, што вада спала
зямля.
8:12 І ён прабыў яшчэ сем дзён; і выпусьціў голуба; які
больш не вяртаўся да яго.
8:13 І гэта адбылося ў шасцісот першым годзе, у першым
месяц, першы дзень месяца, вада была высахла ад
зямлю; і Ной зьняў покрыва каўчэга, і паглядзеў, і,
вось, паверхня зямлі высахла.
8:14 І ў другі месяц, у дваццаты сёмы дзень месяца,
высахла зямля.
8:15 І сказаў Бог Ною, кажучы:
8:16 Выйдзі з каўчэга ты і жонка твая, і сыны твае, і сыны твае
жонак з табою.
8:17 Вывядзі з сабою ўсе жывыя істоты, якія з табой, з усіх
плоць птушак, і быдла, і ўсіх паўзуноў
поўзае па зямлі; каб яны багата пладзіліся на зямлі,
і пладзіцеся, і множцеся на зямлі.
8:18 І выйшаў Ной, і яго сыны, і яго жонка, і жонкі яго сыноў
з ім:
8:19 Усе жывёлы, усе паўзучыя, і ўсе птушкі, і што заўгодна
поўзаюць па зямлі, паводле роду іхняга, выйшлі з каўчэга.
8:20 І Ной пабудаваў ахвярнік Госпаду; і ўзяў з усіх чыстых жывёл,
і з усіх чыстых птушак, і прынесьлі цэласпаленьні на ахвярніку.
8:21 І адчуў Гасподзь прыемны водар; і сказаў Гасподзь у сэрцы сваім: я
больш ня будзе праклінаць зямлю за чалавека; для
думка сэрца чалавечага - ліхая ад маладосьці; і я зноў не буду
болей біце ўсё жывое, як я зрабіў.
8:22 Пакуль застаецца зямля, час пасева і ўраджаю, холад і спякота, і
лета і зіма, і дзень, і ноч не спыняцца.