Быццё 8:1 І Бог успомніў Ноя, і ўсе жывыя істоты, і ўвесь быдла быў зь ім у каўчэгу; і напусьціў Бог вецер на зямлю, і вады асутыя; 8:2 Таксама зачыніліся крыніцы бездані і вокны нябесныя, і спыніўся дождж з неба; 8:3 І вада вярталася з-пад зямлі ўвесь час, і пасля у канцы ста пяцідзесяці дзён вада спала. 8:4 І спыніўся каўчэг на сёмым месяцы, на сямнаццаты дзень месяца месяца, на гарах Арарат. 8:5 І вада пастаянна памяншалася да дзясятага месяца: у дзесятым месяца, у першы дзень месяца, былі вяршыні гор бачыў. 8:6 І гэта адбылося ў канцы сарака дзён, што Ной адчыніў акно каўчэга, якое ён зрабіў: 8:7 І ён паслаў крумкача, які хадзіў туды-сюды, аж да вады высахлі з зямлі. 8:8 Таксама ён выпусціў ад сябе голуба, каб убачыць, ці спала вада з паверхні зямлі; 8:9 Але голуб не знайшоў спакою для сваёй нагі, і яна вярнулася да яго ў каўчэг, бо вада была на паверхні ўсяго зямлю; тады ён працягнуў руку сваю, і ўзяў яе, і пацягнуў да сябе яго ў каўчэг. 8:10 І ён прабыў яшчэ сем дзён; і зноў выпусьціў голуба каўчэга; 8:11 І голуб увайшоў да яго ўвечары; і вось, у роце ў яе быў аліўкавы ліст сарваў: і даведаўся Ной, што вада спала зямля. 8:12 І ён прабыў яшчэ сем дзён; і выпусьціў голуба; які больш не вяртаўся да яго. 8:13 І гэта адбылося ў шасцісот першым годзе, у першым месяц, першы дзень месяца, вада была высахла ад зямлю; і Ной зьняў покрыва каўчэга, і паглядзеў, і, вось, паверхня зямлі высахла. 8:14 І ў другі месяц, у дваццаты сёмы дзень месяца, высахла зямля. 8:15 І сказаў Бог Ною, кажучы: 8:16 Выйдзі з каўчэга ты і жонка твая, і сыны твае, і сыны твае жонак з табою. 8:17 Вывядзі з сабою ўсе жывыя істоты, якія з табой, з усіх плоць птушак, і быдла, і ўсіх паўзуноў поўзае па зямлі; каб яны багата пладзіліся на зямлі, і пладзіцеся, і множцеся на зямлі. 8:18 І выйшаў Ной, і яго сыны, і яго жонка, і жонкі яго сыноў з ім: 8:19 Усе жывёлы, усе паўзучыя, і ўсе птушкі, і што заўгодна поўзаюць па зямлі, паводле роду іхняга, выйшлі з каўчэга. 8:20 І Ной пабудаваў ахвярнік Госпаду; і ўзяў з усіх чыстых жывёл, і з усіх чыстых птушак, і прынесьлі цэласпаленьні на ахвярніку. 8:21 І адчуў Гасподзь прыемны водар; і сказаў Гасподзь у сэрцы сваім: я больш ня будзе праклінаць зямлю за чалавека; для думка сэрца чалавечага - ліхая ад маладосьці; і я зноў не буду болей біце ўсё жывое, як я зрабіў. 8:22 Пакуль застаецца зямля, час пасева і ўраджаю, холад і спякота, і лета і зіма, і дзень, і ноч не спыняцца.